Atlantyda. Pamięć Raju Utraconego

Grafika, którą wykonałam, jest obrazem totalnym. Tworząc ją, wyobrażałam sobie wszechogarniającą, obezwładniającą i nienazwaną przestrzeń. Jej celem jest pochłonięcie odbiorcy i przeniesienie go do stanu tęsknienia, ponieważ tęskniąc, zdajemy sobie sprawę, że wszystko, co nas otacza – ludzie, praca czy nauka – nie jest jedyną rzeczywistością naszego istnienia. „W podobny sposób analizować można obrazy wywołane nagle przez jakąś melodię, nieraz najbardziej banalną. Stwierdzimy wtedy, że obrazy te wyrażają tęsknotę za przekształconą w archetyp, zmitologizowaną przeszłością; że »przeszłość« ta zawiera w sobie – poza żalem za czasem minionym – tysiąc innych znaczeń: oznacza wszystko to, co mogło było się zdarzyć, lecz się nie zdarzyło; smutek wszelkiego stworzenia, które może być czymś tylko wtedy, gdy przestanie być czymś innym; żal, że nie żyje się w miejscu i czasie, o których mówi piosenka (…); wreszcie oznacza ona marzenie o czymś całkiem innym niż chwila obecna, o czymś nieosiągalnym czy nieodwołalnie utraconym – marzenie o »Raju«” (Mircea Eliade, Obrazy i symbole, Aletheia, Warszawa 2009, s. 17).

Podjęłam się takiego działania, ponieważ meritum mojej wypowiedzi jest twierdzenie, że każdy człowiek posiada duszę, a każda dusza nosi w sobie pamięć czasów poza historią, pamięć Raju Utraconego.

(ur. 1994)
Studia na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (2013–2019). Zajmuje się grafiką artystyczną i
malarstwem. Wystawa indywidualna grafik i obrazów, Patio Kredytowa 9, Warszawa (2017). Nagroda III stopnia Ministra Spraw Zagranicznych im. Jerzego Warchałowskiego za grafiki przeznaczone do ekspozycji w przestrzeni polskich placówek dyplomatycznych (2015).